Ego, superego i id Freuda

W swoich teoriach osobowości Zygmunt Freud argumentował, że ludzki umysł składa się z id, ego i superego. Te trzy części współdziałają ze sobą i są odpowiedzialne za rozwój osobowości i zachowań człowieka.

O Zygmuncie Freudzie

Sigmund Freud (1856-1939) był austriackim i żydowskim neurologiem. Dyplom lekarza uzyskał w 1881 roku na Uniwersytecie Wiedeńskim, a także był profesorem neuropatologii.

W trakcie swojej rozległej kariery rozwinął różne teorie, takie jak teoria uwodzenia, teoria osobowości i teoria snów. Freud skupił się również na badaniu nieświadomości i metodologii psychoterapii. Do jego najważniejszych dzieł należą O afazji (1891), Studia nad histerią (1895); Interpretacja snów (1899); Psychopatologia życia codziennego (1904); żarty i ich związek z nieświadomością (1905); Trzy eseje o teorii seksualności (1905); Totem i tabu: podobieństwa między psychicznym życiem dzikusów i neurotyków (1913);Psychologia grupowa i analiza ego (1921); Ja i to (1923); Zahamowania, objawy i niepokój (1926); i Schemat psychoanalizy (1940), między innymi.

Oprócz tych książek Freud opublikował liczne historie swoich pacjentów. Zachowała się również jego korespondencja z innymi psychiatrami i naukowcami tamtych czasów.

Po spędzeniu całego życia w Wiedniu Freud uciekł do Wielkiej Brytanii, uciekając przed narastającymi prześladowaniami nazistów w Europie. Zmarł w 1939 roku.

Chociaż wiele pomysłów Freuda było bardzo kontrowersyjnych i szeroko krytykowanych z naukowego punktu widzenia, jego wkład nadal ma duży wpływ na dziedzinę psychologii. Obecnie uważany jest za ojca psychoanalizy i jedno z największych odniesień we współczesnej psychologii.

Teoria osobowości: ego, superego i id

Jedną z najważniejszych teorii Freuda była Teoria Osobowości, którą zaproponował w 1920 roku. Wprowadził w niej koncepcje ego, superego i id, rozszerzając swoje wcześniejsze koncepcje świadomości, nieświadomości i przedświadomości. Dostosował również poprzedni schemat do góry lodowej, przedstawiając w ten sposób role trzech części ludzkiej psychiki i osobowości.

Oprócz opisania ich cech i wzajemnych relacji, Freud wyjaśnił również, w jaki sposób każda z części umysłu przyczynia się do zachowania każdej osoby.

Praca Freuda opierała się na obserwacjach i studiach przypadków jego pacjentów. Twierdził, że doświadczenia z wczesnego dzieciństwa przechodzą przez id, ego i superego, a sposób, w jaki dana osoba radzi sobie z tymi doświadczeniami, zarówno świadomie, jak i nieświadomie, jest tym, co daje początek osobowości tej osoby.

Czym jest osobowość według Freuda

Przez całą swoją karierę i studia Freud zmieniał definicję osobowości, aż doszedł do wniosku, że jest ona wynikiem konfliktu między poszukiwaniem przyjemności a naszymi destrukcyjnymi popędami , regulowanymi przez reguły i społeczne ograniczenia naszego środowiska.

W ten sposób konstruowanie osobowości jest czymś, co każda osoba wykonuje zgodnie z wewnętrznymi konfliktami i wymaganiami zewnętrznymi.

Z tego powodu osobowość można również zdefiniować jako sposób, w jaki każda osoba stawia czoła swoim wewnętrznym i zewnętrznym konfliktom oraz rozwija się w społeczeństwie.

Aby opisać osobowość i złożony proces, który zachodzi, dopóki się nie uformuje, Freud opracował pięć modeli:

• Topograficzny (świadomy, nieświadomy i przedświadomy)
• Dynamiczny (impulsy i mechanizmy obronne)
• Ekonomiczny (popęd życia i popęd śmierci)
• Genetyczne (etapy rozwoju psychoseksualnego)
• Strukturalne (id, ego, superego)

W modelu strukturalnym osobowość dzieli się na trzy części: id, ego i superego. Każda z tych stron jest w ciągłym konflikcie i dąży do przewagi nad pozostałymi.

elementy osobowości

Aby lepiej zrozumieć składniki osobowości, przyjrzyjmy się szczegółowo każdemu z nich.

to

Id , zwane także id w języku angielskim, jest najbardziej prymitywną i instynktowną częścią osobowości. Rozwija się w pierwszych latach życia, do około drugiego roku życia.

Identyfikator jest całkowicie nieświadomą częścią i jest związany z impulsami, pragnieniami i podstawowymi potrzebami. Kieruje się zasadą krótkotrwałej przyjemności, to znaczy dąży do natychmiastowego i impulsywnego zaspokojenia potrzeb jednostki. Kiedy te nie są spełnione, powstaje napięcie, które prowadzi jednostkę do działania lub fantazjowania na temat tego, czego chce.

Inną szczególną cechą id jest to, że nigdy nie rośnie ani nie zmienia się, ale pozostaje takie samo przez całe życie, ponieważ jako nieświadoma istota nigdy nie bierze pod uwagę rzeczywistości i nie podlega jej wpływowi. Dlatego jest to nielogiczna, samolubna i nierealistyczna część, która zachowuje swoje prymitywne cechy.

Następnie jednostka rozwija ego i superego, które służą do kontrolowania id i unikania zachowań czysto instynktownych i zwierzęcych; Dzięki tej równowadze osoba może przystosować się do społeczeństwa. Manifestację id można wyraźnie zaobserwować w zachowaniu noworodków, które jedynie zaspokajają swoje potrzeby.

ja

Jaźń , zwana także ego , jest drugą częścią osobowości. Nie należy go mylić z ego jako koncepcją siebie, ale jest używany przez Freuda jako sposób opisywania funkcji, takich jak kontrola, regulacja i osąd.

Ego powstaje z id i rozwija się po pierwszych dwóch latach życia. Kieruje się zasadą realności, czyli działa na rzecz zaspokojenia pragnień i potrzeb id, ale w sposób bardziej rozsądny, realistyczny i mniej impulsywny.

Jaźń jest bardziej racjonalną i świadomą formą osobowości. W rzeczywistości ego koncentruje się na rozpoznawaniu i zarządzaniu rzeczywistością, upewniając się, że impulsy id manifestują się w sposób społecznie akceptowany. Innymi słowy, jaźń jest tym, co pozwala osobie kontrolować swoje impulsy; to filtr, który jest modyfikowany zgodnie z Twoimi potrzebami i wymaganiami zewnętrznymi, z uwzględnieniem zasad społecznych.

W schemacie góry lodowej jaźń znajduje się w świadomości, nieświadomości i granicy między nimi, którą jest przedświadomość. Dzieje się tak, ponieważ podczas gdy ego jest w kontakcie z rzeczywistością, może również tłumić zakazane pragnienia lub impulsy nieświadomości.

Niektóre przykłady działań ego to opóźnianie nagrody lub robienie czegoś, co pozwala uniknąć negatywnych konsekwencji postępowania wbrew normom społecznym.

superego

Superego , zwane też superego , to trzecia część osobowości, która zaczyna się budować w fazie fallicznej rozwoju psychoseksualnego, między 3 a 5 rokiem życia i kształtuje się aż do osiągnięcia dorosłości .

W przeciwieństwie do ego i id, superego rządzi się moralnością i zasadami, tym, co jest dobre, a co złe, a także dążeniem do doskonałości. Dzieci uczą się tych wartości od swojego otoczenia, przede wszystkim od rodziców, a później od nauczycieli, bliskich krewnych i innych autorytetów.

Podobnie jak ego, superego znajduje się w świadomości, przedświadomości i nieświadomości, ale obejmuje również „idealne ja”. Świadoma część superego ogranicza niedopuszczalne zachowania, nagradza pozytywne działania poczuciem dumy, a negatywne karze poczuciem winy. W nieświadomej części superego na ogół gromadzi się presja przestrzegania zasad i wpływ poszukiwania ideałów.

Ja idealne to wszystkie społeczne i kulturowe zasady i normy zachowania, których dana osoba musi przestrzegać. Jeśli standardy idealnego ja są zbyt wysokie, osoba będzie odczuwać poczucie winy, niezadowolenie i frustrację; Będziesz miał również poczucie porażki.

Superego kontroluje id, powstrzymując impulsy, które są uważane za tabu w społeczeństwie, takie jak seks i przemoc. Nawet w przeciwieństwie do ego, które kieruje się realistycznymi standardami, id aspiruje do standardów moralistycznych.

Znaczenie równowagi id, ego i superego w osobowości

Freud zwrócił uwagę, że elementy osobowości, id, ego i superego, oddziałują na siebie i toczą ze sobą ciągłą i dynamiczną walkę. Wśród nich ego występuje jako pośrednik w zaspokajaniu potrzeb id, uwzględniając rzeczywistość i jednocześnie respektując normy społeczne.

Równowaga między id, ego i superego skutkuje zdrową osobowością. Wręcz przeciwnie, brak równowagi między nimi generuje problemy i zaburzenia osobowości. Na przykład, jeśli id ​​jednostki dominuje nad jej osobowością, prawdopodobnie będzie ona działać pod wpływem swoich impulsów, nie biorąc pod uwagę zasad społecznych. To z kolei może powodować problemy z prawem.

Jeśli superego dominuje nad osobowością jednostki, może ona stać się osobą sztywną, bardzo zadufaną w sobie, która negatywnie ocenia każdego, kto nie spełnia jej standardów.

Z drugiej strony, jeśli ego dominuje w osobowości, jednostka będzie kimś nieugiętym, zbyt zależnym od reguł i norm społecznych, niezdolnym do posiadania własnego zdania na temat tego, co jest dobre, a co złe.

Bibliografia

• Freud, S. Dzieła wszystkie Zygmunta Freuda – Tom XIX: Ego i Id oraz inne prace . (2013). Redaktorzy Amorrurtu.
• Triglia A. Id, ego i superego według Zygmunta Freuda. Dostępne pod adresem: https://psicologiaymente.com/psicologia/ello-yo-superyo-sigmund-freud