Tabla de Contenidos
Teoria emocji Jamesa-Lange’a została opracowana pod koniec XIX wieku, niezależnie i prawie jednocześnie, przez Williama Jamesa i Carla Lange. Obaj opublikowali różne artykuły na temat pochodzenia emocji, które miały wspólną podstawową koncepcję: emocja była wynikiem zmian fizjologicznych w odpowiedzi na bodziec.
Willian James (1842-1910) był amerykańskim psychologiem, historykiem i filozofem, który w 1884 roku opublikował artykuł zatytułowany Czym jest emocja? gdzie wyjaśnił nową teorię dotyczącą natury emocji, która była sprzeczna z obowiązującymi wówczas hipotezami. Później, w 1890 roku, rozwinął te nowe idee w swojej pracy The Principles of Psychology , książce o świadomości, woli, nawykach i emocjach.
Carl Georg Lange (1834-1900) był duńskim lekarzem znanym ze swojego wkładu w psychologię i psychiatrię. Niezależnie opublikował swoją pracę On the Emotions: A Psychophysiological Study w 1885 roku. Lange utrzymywał, że wszystkie emocje są fizjologicznymi reakcjami na bodźce. Różnił się od Jamesa stwierdzeniem, że emocje to w szczególności zmiany w naczyniach krwionośnych.
Ze względu na podobieństwo prac obu naukowców, hipotezy te zostały ujęte pod ich nazwami, jako teoria Jamesa-Lange’a.
Teoria Jamesa-Langego i emocje
Aby zrozumieć teorię Jamesa-Langego i różnicę między innymi podobnymi teoriami, a także jej związek z powstawaniem i przetwarzaniem emocji, konieczne jest zrozumienie kilku zagadnień.
Przed bodźcem w jednym lub kilku narządach zmysłów pojawiają się wrażenia, to znaczy wrażenia, które nasz układ nerwowy natychmiast wychwytuje. Mózg przetwarza informacje, które uzyskuje poprzez doznania i postrzega je na różne sposoby, w zależności od kontekstu i naszych wcześniejszych doświadczeń. Interpretacja odczuć, jakie mózg wywołuje w wyniku różnych reakcji (które Lange nazwał „sprzężeniem zwrotnym”), czyli różnych zmian fizycznych, pozwala nam wyjaśnić różne emocje.
Teoria Jamesa-Langego sugeruje, że emocje powstają z fizycznych zmian zachodzących w organizmie przed bodźcem. Nasz układ nerwowy reaguje na bodziec i powoduje efekty fizjologiczne, takie jak między innymi drżenie, pocenie się, przyspieszenie akcji serca i oddychania oraz płacz. Później, zgodnie z interpretacją tych zmian w ciele, kształtują się emocje. Według Jamesa i Lange, te reakcje naszego organizmu na określoną sytuację składają się na nasze przeżycie emocjonalne. Można to wyrazić następującym schematem:
Bodziec → Zmiana fizyczna → Informacja zwrotna → Emocja
Aby wyjaśnić swój punkt widzenia, Jakub posłużył się słynnym przykładem niedźwiedzia. Przekonywał w nim, że gdybyśmy byli w lesie i nagle zobaczyli niedźwiedzia, czulibyśmy, że nasze tętno zaczyna przyspieszać i bylibyśmy gotowi do ucieczki. Te fizyczne zmiany byłyby uczuciem strachu.
Dlatego teoria głosi, że zmiana częstości akcji serca nie następuje, ponieważ się boimy, ale dlatego, że ta zmiana jest właśnie emocją strachu. To samo dzieje się z innymi emocjami: odczuwamy smutek, ponieważ płaczemy, radość, ponieważ się śmiejemy, lub strach, ponieważ drżymy.
James argumentował również, że reakcje fizyczne są niezbędne do odczuwania emocji i że w przeciwnym razie nasze doświadczenia byłyby pozbawione ciepła i niuansów, które wytwarzają emocje.
Chociaż teoria Jamesa-Lange’a była wówczas kwestionowana, a później zdegradowana, była prekursorem innych teorii i posłużyła jako punkt wyjścia do późniejszych badań nad ludzkimi emocjami.
Inne teorie na temat emocji
Teoria Jamesa-Lange’a opiera się na fizjologii, ale tym, co stanowi główną różnicę między tą teorią a innymi, które są jej przeciwne, jest aspekt poznawczy, który znajduje odzwierciedlenie w sposobie, w jaki postrzegamy nasze otoczenie i wszystkie bodźce, na które jesteśmy narażeni. byśmy się odsłonili Jedną z teorii, która sprzeciwiała się teorii Jamesa-Lange’a, jest Cannon-Bard.
Teoria Cannona-Barda
Walter Bradford Cannon (1871-1945) i Phillip Bard (1898-1977) byli amerykańskimi fizjologami, którzy sprzeciwiali się teorii Jamesa-Lange’a. Cannon rozwinął swoje hipotezy, próbując zrozumieć, w jaki sposób powstają emocje; później jego uczeń, Bard, rozszerzył swoją działalność.
W 1920 roku Cannon i Bard przedstawili kilka innowacyjnych pomysłów dotyczących pochodzenia i przetwarzania emocji. Teoria ta sugeruje, że emocje nie są tylko fizjologicznymi reakcjami na bodźce środowiskowe, ale są oddzielnymi i równoczesnymi procesami, które wchodzą ze sobą w interakcje.
Cannon i Bard założyli, że bodźce zewnętrzne są przetwarzane we wzgórzu i przechodzą przez korę mózgową, aż do podwzgórza. To z kolei wysyłało informacje do reszty ciała (mięśni, narządów, tkanek) iz powrotem do mózgu, powodując jednocześnie fizyczne reakcje i emocje. W ten sposób odczuwamy smutek i płacz, odczuwamy lęk i drżenie, odczuwamy radość i uśmiechamy się.
Teoria Cannona-Barda rozważa większą rolę poznawczą w przetwarzaniu emocji zamiast bycia czymś więcej niż tylko rolą fizyczną. Można to również przedstawić za pomocą następującego schematu:
Bodziec → Percepcja → Zmiana fizyczna i emocje
W ten sposób różne zmiany fizyczne i emocje będą zależeć od osobistej interpretacji jednostki, zgodnie z jej postrzeganiem bodźców środowiskowych.
Teoria Schachtera-Singera
Wiele lat później, w 1962 roku, amerykańscy psychologowie Stanley Schachter (1922-1997) i Jerome Everett Singer (1934-2010) opracowali teorię Schachtera-Singera, znaną również jako „teoria dwuczynnikowa”. Teoria ta wspiera niektóre hipotezy zarówno Jamesa-Lange’a, jak i Cannona-Barda i utrzymuje, że do wywołania emocji potrzebne są dwa czynniki: reakcja fizyczna i aspekty poznawcze.
Sugeruje między innymi, że emocje mogą wywoływać zmiany fizyczne i że mózg interpretuje znaczenie tych zmian i odwrotnie. Na przykład, jeśli ktoś nagle usłyszy głośny hałas, przestraszy się, a jego mózg zinterpretuje to jako strach. Z drugiej strony, jeśli ktoś zacznie się śmiać, tak jak podczas śmiechoterapii, wywoła to emocję radości. Innym przykładem może być to, że jeśli osoba doświadcza silnego gniewu, może doświadczyć gwałtownego wzrostu ciśnienia krwi.
Teoria ta uznaje również znaczenie percepcji i kontekstu, a także jej związku z reakcjami fizjologicznymi i emocjonalnymi. Na przykład emocjonalna reakcja na uścisk ukochanej osoby i ważnej dla niej osoby będzie inna niż emocja, którą może wywołać nagły uścisk nieznajomego.
Ponadto teoria Schachtera-Singera podkreśla znaczenie bodźców wewnętrznych w powstawaniu emocji; na przykład rola myśli.
Bibliografia
- Santiago, J. Psychologia dla początkujących: wprowadzenie do psychologii podstawowej. (2019). Hiszpania. Justyna Santiago.
- Semenowicz Wygotski, L. Teoria emocji . (2004). Hiszpania. Wydania Akal.
- Fernández-Abascal, EG Psychologia emocji . (2010). Hiszpania. Redakcja Uniwersytetu Ramóna Arecesa.
- Rodríguez Sutil, C. Emocje i poznanie. James, ponad sto lat później (1998). Epistemologia psychoanalizy. Instytut Psychoterapii Relacyjnej. Dostępne pod adresem https://www.psicoterapiarelacional.es/portals/0/Documentacion/CRSutil/CRSutil_Emocion.PDF .
