Tabla de Contenidos
W sztukach wizualnych odcień lub ton odnosi się do jakości koloru , w szczególności jego postrzegania jako ciepłego lub zimnego, jasnego lub nieprzejrzystego, jasnego lub ciemnego, czystego lub mieszanego. Odnosi się to również do charakteru dzieła lub jego oddziaływania na obserwatora, generowania stanu umysłu lub podkreślania przesłania artysty. Kolory stonowanych lub nieprzejrzystych tonów w dziele sztuki mają niewielki wpływ na obserwatora, podczas gdy mocne tony wywołują wrażenia i sprawiają, że elementy wyłaniają się z dzieła sztuki.
Chociaż odcień jest technicznie definiowany jako stopień, w jakim bodziec można opisać jako podobny lub różny od bodźców czerwonych, żółtych i niebieskich (CIECAM02: model kolorów Międzynarodowej Komisji ds. Oświetlenia), oznacza to, że w sztuce jest on bardzo różny. Ton jest czasami nazywany wartością, jeden z podstawowych elementów dzieł sztuki, ale koncepcja jest inna. Wartość w sztuce to zasadniczo to, jak jasny lub ciemny jest obiekt w skali od czerni do bieli i jest uważana za jedną z najważniejszych zmiennych w charakterze obrazu, nawet bardziej niż wybór koloru. Dwa różne kolory w pracy mogą mieć tę samą wartość; kontrast między tymi kolorami byłby niewielki pomimo różnych odcieni. Lub ten sam odcień może mieć różne wartości, związane z tak zwanymi odcieniami i odcieniami. Ale odcień w sztuce zasadniczo odnosi się do jasności lub ciemności koloru w kompozycji. A tony znajdują się we wszystkim, co nas otacza. Niebo, na przykład, nie jest jednolite, jednolicie niebieskie, składa się raczej z różnych odcieni niebieskiego, od jasnego do ciemnego. Nawet przedmiot, który sam w sobie ma jednolity kolor, taki jak brązowa skórzana sofa, będzie miał różne odcienie w zależności od rozkładu oświetlenia. W tym przypadku odcienie są tworzone przez sposób, w jaki światło pada na przedmiot. Cienie i refleksy dodają wymiaru, nawet jeśli obiekt ma jednolity kolor.
sztuka czarno-biała
Pierwsze przybliżenie pojęcia tonalności można uzyskać z wizualizacji zakresu szarości. Od głębokiej czerni po intensywną biel, można uzyskać ogromną różnorodność odcieni szarości.
Istnieje kilka gałęzi sztuki, które dziś rozwijają swoje prace w tak zwanej sztuce czarno-białej, choć w rzeczywistości posługują się gamą szarości. W grafice komiks zaczął się jako czarno-biała forma sztuki, z rysunkami tuszem, w których zestawienie linii o różnej gęstości tworzy wrażenie odcieni szarości, z płaskimi i stopniowanymi tonami związanymi z technicznymi koncepcjami koloru, faktury i objętość, operując światłem i cieniem.
Kino i fotografia w swoich początkach nie miały możliwości eksponowania kolorów i były czarno-białymi formami sztuki. Ale nawet po włączeniu koloru, fotografia czarno-biała nadal rozwija bardzo ważne środki wyrazu artystycznego, dostarczając artystom określonych narzędzi estetycznych, które pozwalają im skupić się na kształcie i relacjach między obiektami w kompozycji, niezależnie od ich kolorów. Jakość fotografii czarno-białej wiąże się z tzw. systemem strefowym, pojęciem ukutym pod koniec lat 30. i związanym z rozwijającą się technologią fotograficzną, co przekłada się na ekspresję estetycznych możliwości. w pracy. System strefowy dzieli skalę odcieni szarości na 11 równych stref, przypisanie każdej z nich średniej tonacji i powiązanie każdej strefy z rolą w kompozycji. Na przykład strefa 0, czysta czerń i X, czysta biel, są używane tylko w zewnętrznych sektorach kompozycji fotograficznej i nie wyrażajątekstury lub szczegóły , podczas gdy strefa VI, odcień jasnoszary, może reprezentować jasną skórę lub cienie na śniegu w słonecznych krajobrazach, a strefa IV, odcień ciemnoszary, może reprezentować liście, ciemne kamienie lub cienie w krajobrazie . Oprócz fotografii, czarno-białe formy sztuki są obecnie rozwijane również w filmach krótkometrażowych i filmach fabularnych.
Kolor
Każdy kolor może mieć nieskończoną różnorodność odcieni, ale ich dostrzeżenie może być trudne, jeśli uwaga skupiona jest na samym kolorze. Aby zobaczyć wartości tonalne kolorów, możemy usunąć kolor i przeanalizować tylko odcienie szarości, jak opisano w poprzedniej sekcji. Zanim obrazy mogły być przetwarzane za pomocą komputerów, używano serii filtrów monochromatycznych do renderowania odcieni szarości, aby można je było analizować i usuwać odcień z rzeczy, takich jak pigmenty farby. Dziś komputerowa obróbka obrazu umożliwia zrobienie zdjęcia i przekształcenie koloru dowolnego obiektu artystycznego w skalę szarości, a tym samym określenie jego tonacji.
Klucz globalny i klucz lokalny
Obraz może mieć ogólny odcień, który nazywa się odcieniem globalnym . Na przykład wesoły krajobraz może mieć żywy ogólny ton, podczas gdy ponury krajobraz może mieć ogólny ton ponury. Ten specyficzny rodzaj tonacji może ustawić nastrój utworu i przekazać widzowi ogólne przesłanie. To jedno z narzędzi, za pomocą którego artyści przekazują doznania widzom kontemplującym ich prace.
W podobny sposób możesz zdefiniować sidetone ; jest to tonacja, jaką przyjmuje określony sektor dzieła sztuki. Rozważmy na przykład obraz przedstawiający port w burzliwą noc. Ogólny ton może być ponury, ale artysta może zdecydować się na oświetlenie fragmentu obrazu, na którym znajduje się statek, tak jakby chmury rozstąpiły się tuż nad nim, wpuszczając światło księżyca. Ta część obrazu miałaby lokalną jasną tonację i może nadać dziełu romantyczny charakter.
Źródła
Antonella Fuga. Techniki i materiały plastyczne . Wybrany, Barcelona, 2004.
Antonio Valero Muñoz Zasady koloru i holomalarstwa . Editorial Club Universitario, Hiszpania, 2011.
Henryk Lipszyc. Technika komiksowa Buenos Aires, Argentyna, 1967.
Czym jest wartość w sztuce i dlaczego jest tak ważna? l Atelier Glez Konsultacja w sierpniu 2021 r.
