Retoryka jest dyscypliną rozwiniętą przez Arystotelesa: jest nauką o dyskursie , o tym, jak dyskurs jest konstruowany. Termin wywodzi się etymologicznie od greckich słów rhetoriké i téchne , art. W strukturze arystotelesowskiej mowa miała trzy gatunki: genus courte (gatunek sądowy), rodzaj demonstrativum (gatunek demonstracyjny lub epidyktyczny) oraz rodzaj Deliverativum.(gatunek deliberatywny), który zajmował się ekspozycją zagadnień politycznych. Retoryka deliberatywna dotyczy przemówień mających na celu nakłonienie słuchaczy do wykonania określonych czynności. Zgodnie z definicją Arystotelesa retoryka sądowa dotyczy wydarzeń przeszłych, podczas gdy retoryka deliberatywna dotyczy wydarzeń przyszłych. Debata polityczna ujęta jest w retorykę deliberatywną.
Według pism Arystotelesa retoryka deliberatywna musi być przemówieniem mającym na celu nawoływanie lub przekonywanie słuchaczy do promowania przyszłego dobra lub unikania krzywdy. Retoryka przemyślana odnosi się do nieprzewidzianych okoliczności pozostających pod kontrolą człowieka. Ponieważ mówca zajmuje się takimi tematami, jak wojna i pokój, obrona narodowa, handel i prawo, aby ocenić, co jest szkodliwe, a co dobre, musi zrozumieć relacje między różnymi środkami i celami. Retoryka deliberatywna dotyczy celowości, to znaczy środków do osiągnięcia szczęścia, a nie tego, czym właściwie jest szczęście.
Filozof Amélie Oksenberg Rorty twierdzi, że retoryka deliberatywna jest skierowana do tych, którzy muszą decydować o sposobie działania, takich jak członkowie parlamentu, i ogólnie zajmuje się tym, co będzie przydatne, a co szkodliwe jako środek do osiągnięcia określonych celów. oraz pokój, handel i ustawodawstwo.
Dyskurs deliberatywny dotyczy tego, co powinniśmy wybrać, a czego powinniśmy unikać. Istnieją pewne wspólne mianowniki w apelu, który jest używany w dyskursie deliberatywnym, aby nakłonić słuchaczy do zrobienia lub zaprzestania robienia czegoś, do zaakceptowania lub odrzucenia określonej wizji przemijania rzeczywistości. Chodzi o to, aby przekonać słuchaczy, pokazując im, że to, co chcemy, aby zrobili, jest dobre lub korzystne, a apele w przemówieniu sprowadzają się w zasadzie do tego, co jest dobre i godne, a co jest korzystne i wygodnie przydatne. Skierowanie przemówienia w stronę jednego z tych dwóch wezwań to, co jest godne lub korzystne, będzie w dużej mierze zależeć od natury poruszanego tematu i cech słuchaczy.
Źródła
Amélie Oksenberg Rorty. Kierunki retoryki Arystotelesa . W Arystotelesie: polityka, retoryka i estetyka . Taylor i Franciszek 1999.
Antonio Azaustre Galiana, Juan Casas Rigall. Wprowadzenie do analizy retorycznej: tropy, figury i składnia stylu . Uniwersytet w Santiago de Compostela, 1994.
Tomasza Albaladejo Mayordomo. retoryka . Synteza redakcyjna, Madryt, 1991.
Tomasza Albaladejo Mayordomo. Retoryka kulturowa, język retoryczny i język literacki . Autonomiczny Uniwersytet Madrytu. Dostęp w listopadzie 2021 r.
