Tabla de Contenidos
Czym jest „dobre życie”? Odpowiedź na to pytanie jest jednym z najstarszych zagadnień filozoficznych. Podnoszono go z różnych punktów widzenia: Co to znaczy dobrze żyć? Jak należy żyć? W końcu nikt nie chce prowadzić „złego” życia.
Pytanie nie ma prostej odpowiedzi. W filozofii istnieje wiele pozycji, które pozwalają nam rozwikłać złożoność aspektów, które mogą być zaangażowane w prowadzenie dobrego życia.
życie moralne
Jedno z głównych znaczeń słowa „dobry” jest związane z moralną aprobatą otaczających nas osób. Mówimy, że ktoś prowadzi dobre życie, gdy jest to zgodne z moralnością obowiązującą w społeczeństwie. Ta osoba może być uczciwa, godna zaufania, miła, hojna i pryncypialna; wszystkie te atrybuty byłyby powiązane z moralną koncepcją dobrego życia.
Sokrates i Platon powiedzieli, że trzeba być cnotliwym człowiekiem ponad inne rzeczy, takie jak przyjemność, władza czy bogactwo. W skrajny sposób Sokrates wyjaśnia, że znacznie lepiej jest cierpieć niż zadawać cierpienie. Dobry człowiek, który jest torturowany na śmierć, ma więcej szczęścia niż skorumpowany człowiek, który niehonorowo zdobył bogactwo.
W swoim dziele Republika Platon szczegółowo omawia znaczenie prowadzenia dobrego lub cnotliwego życia. Człowiek moralnie dobry cieszy się według Platona rodzajem wewnętrznej harmonii. Podczas gdy zły człowiek, bez względu na to, jak bogaty i potężny, jest w sprzeczności ze sobą i światem. Platon wzmacnia ten argument, mówiąc, że cnotliwi ludzie zostaną nagrodzeni w życiu pozagrobowym, podczas gdy niegodziwi zostaną ukarani.
Wiele religii mówi także o prowadzeniu dobrego, prawego życia, z dala od złej ścieżki i posłuszeństwa prawom Bożym. W myśli religijnej dobre życie jest nagradzane zarówno na ziemi, jak iw życiu pozagrobowym. W zależności od religii nagrody będą zróżnicowane i przyznawane w różnym czasie lub przez różne bóstwa. Na przykład wierzący chrześcijanie mają nadzieję na nagrodę w raju, podczas gdy hindusi ufają prawu karmy.
życie przyjemności
Starożytny grecki filozof Epikur stwierdził, że warto żyć, ponieważ możemy doświadczać przyjemności. Przyjemność jest przyjemna, zabawna i dostępna w wielu dziedzinach życia. Kiedy przyjemność lub satysfakcja są celem życia, wtedy mówimy o hedonizmie. Arystyp z Cyreny, uczeń Sokratesa, utrzymywał, że przyjemność jest dozwolona, musi kierować się rozwagą i być zdominowana. Jeśli osiąga się przyjemność, osiąga się również szczęście.
Obecnie słowo „hedonista” ma konotację negatywną. Sugeruje się, że osoba w ten sposób zakwalifikowana jest zainteresowana tylko doraźnymi i „niższymi” przyjemnościami, takimi jak seks czy jedzenie. Jednak w pierwotnej definicji hedonizmu można znaleźć odniesienia do duchowej przyjemności i braku cierpienia czy bólu. W tym sensie przyjemność jest również związana ze zdrowiem i spokojem. Na przykład Epikur wyjaśnił, że jednostka nie powinna zatracać się w przyjemnościach zmysłowych z kilku powodów:
1.- Nadmierne pobłażanie powoduje problemy zdrowotne i ogranicza zakres przyjemności.
2.- Wyższe przyjemności, takie jak przyjaźń i nauka, są równie ważne jak przyjemności cielesne.
3.- Dobre życie musi być cnotliwe.
Kiedy ktoś obecnie używa wyrażenia żyć „dobrym życiem”, zwykle ma to konotację hedonistyczną. Wyrażenie prawdopodobnie sugeruje, że jednostka lubi przyjemności rekreacyjne, dobre jedzenie, odpoczynek i towarzystwo. Rodzaj tej hedonistycznej koncepcji dobrego życia polega na tym, że kładzie ona nacisk na subiektywne doświadczenia. Dobre życie w tym sensie jest pełne możliwości, w których dana osoba cieszy się lub czuje się dobrze.
pełne życie
Z punktu widzenia innego wielkiego greckiego myśliciela, Arystotelesa, dobre życie musi iść w parze z pełnią szczęścia. Według Arystotelesa wszyscy chcemy być szczęśliwi.
Cenimy wiele rzeczy, ponieważ pozwalają nam cieszyć się małymi chwilami szczęścia. Pieniądze pozwalają nam kupować to, co zaspokaja nasze potrzeby i sprawia nam przyjemność. Czas wolny i rekreacja są ważne dla naszego szczęścia jako jednostek, ponieważ pozwalają nam odkrywać nasze zainteresowania. Wszystkie te środki pozwalają nam cenić szczęście jako ostateczny cel.
Można powiedzieć, że pełne życie jest pełne chwil szczęścia i przyjemności oraz braku cierpienia. Zgodnie z punktem widzenia Arystotelesa, pełne życie musi spełniać określone warunki:
1.- Cnota: osoba musi być moralnie cnotliwa.
2.- Zdrowie: musisz być w dobrym zdrowiu i mieć dość długie życie.
3.- Dobrobyt: musisz mieć komfortową sytuację ekonomiczną, która pozwala ci nie pracować nad czymś, czego nie wybrałbyś dobrowolnie.
4.- Przyjaźń: musisz mieć dobrych przyjaciół, którzy zaspokajają typową dla ludzi potrzebę interakcji społecznych.
5.- Szacunek: bez potrzeby bycia próżnym, osoba musi cieszyć się szacunkiem innych, aby jej osiągnięcia i cechy były uznawane.
6.- Szczęście: każde życie może stać się nieszczęśliwe z powodu nieszczęścia, więc konieczne jest, aby osoba miała szczęście, aby być z dala od wszelkich nieszczęść.
7.- Zaangażowanie: dobre życie to takie, w którym osoba kultywuje i wypełnia swoje zobowiązania jako aktywny członek społeczeństwa, które ją kształtuje.
Jeśli ktoś spełnia te warunki, można powiedzieć, że jego życie jest pełne według wizji Arystotelesa.
sensowne życie
W tym przypadku dobre życie oznacza poczucie, że jako jednostki daliśmy światu coś znaczącego; że istnieje powód, który usprawiedliwia nasze własne istnienie, ponieważ dajemy coś własnego o wielkiej wartości. Dla wielu osób dobro rodziny sprawia, że czują, że wiodą życie pełne sensu.
Niektóre najnowsze badania pokazują, że wraz z pojawieniem się dzieci poziom stresu u rodziców wzrasta, a poziom szczęścia spada. Osoby te wyrażają jednak poczucie, że ich życie ma większy sens.
Rodzina nie jest jedynym źródłem sensu życia. Istnieją inne działania, takie jak twórczość artystyczna lub udział w sprawach społecznych, które również nadają sens życiu jednostki i pozwalają cieszyć się życiem pełnym sensu.
skończone życie
Dla Epikura śmierć nic nie znaczyła dla jednostki, ponieważ dopóki żyjemy i cieszymy się śmiercią, jej nie ma, a kiedy następuje śmierć, już nie istniejemy i dlatego nie cierpimy. Mówi też, że mądrzy powinni przyjąć pozycję, w której cieszy się życiem i nie boi się śmierci.
Istnienie śmierci zawsze przysparzało umysłowi ludzkiemu problemów. Świadomość, że prędzej czy później nadejdzie czas śmierci, powoduje wiele smutku. Wielkim wkładem Epikura jest to, że ten strach przed śmiercią jest irracjonalny. Przekonuje, że jeśli nadejście śmierci nam nie przeszkadza (bo nas już nie będzie), to nie ma sensu cierpieć w oczekiwaniu na nią.
Bibliografia
Masclans, E. (2017). Przyjemność i śmierć u Epikura. Dostępne pod adresem: https://www.lemiaunoir.com/epicuro-placer-muerte/
Mejia, D. (2012). Koncepcja śmierci u Epikura. Magazyn Skye. Dostępne pod adresem: http://www.scielo.org.co/pdf/esupb/v20n45/v20n45a11.pdf
Roldan, A. (2018). Arystoteles: cnota i szczęście. Seria wykładów z filozofii.
