Biografia Hernando Pizarro

Hernando Pizarro urodził się w mieście Trujillo w Estremadurze w Hiszpanii w latach 1502-1503. Był jedynym prawowitym synem kapitana Gonzalo Pizarro i Rodrígueza de Aguilara oraz Isabel de Vargas i Rodrígueza de Aguilara, którzy byli kuzynami. Ze strony ojca był przyrodnim bratem Francisco, Gonzalo i Juana Pizarro. Będąc bardzo młodym brał udział w wojnach we Włoszech i Nawarrze, w tej ostatniej dochodząc do stopnia kapitana. Kiedy jego ojciec zmarł w 1522 roku, otrzymał w testamencie polecenie czuwania nad edukacją swoich młodszych braci, Juana i Gonzalo. Brał udział wraz z braćmi w wyprawie dowodzonej przez starszego brata Francisco Pizarro, który odegrał kluczową rolę w podboju imperium Inków na terenie dzisiejszego Peru. Hernando był najważniejszym porucznikiem swojego brata Franciszka i jako taki otrzymywał dużą część zysków z podboju. Następnie brał udział w wojnach domowych między zdobywcami. On także pokonał i osobiście straconyDiego de Almagro, za co był więziony w Hiszpanii.

Twoja podróż do Ameryki

Kiedy jego starszy brat Francisco wrócił do Hiszpanii w 1528 r., Szukając rekrutacji ludzi do wyprawy podboju, Hernando dołączył do swoich braci Gonzalo i Juana oraz jego nieślubnego przyrodniego brata Francisco Martína de Alcántara. Francisco wyrobił sobie już sławę w Nowym Świecie i był jednym z czołowych hiszpańskich obywateli Panamy; marzył jednak o wielkiej kampanii podboju, takiej jak Hernán Cortés w Meksyku.

Bracia Pizarro udali się do obu Ameryk i zorganizowali wyprawę opuszczającą Panamę w grudniu 1530 r. Wylądowali na obecnym wybrzeżu Ekwadoru i rozpoczęli swoją działalność, kierując się na południe wzdłuż wybrzeża, w kierunku dzisiejszego Peru; Po drodze obserwowali przejawy bogatej i potężnej kultury. W listopadzie 1532 roku konkwistadorzy wkroczyli na kontynent, docierając do miasta Cajamarca, gdzie mieli szczęście. Władca Imperium Inków, Atahualpa, właśnie pokonał swojego brata Huáscara w wojnie domowej i przebywał w Cajamarce. Hiszpanie przekonali Atahualpę, aby udzielił im audiencji; zdradzili go i schwytali 16 listopada, zabijając wielu jego ludzi i służących.

Grabież Inków

Hiszpanie rozpoczęli grabieże od uwięzienia Atahualpy i zażądania od niego ekstrawaganckiego okupu, który zaakceptował władca Inków: wypełnienia pokoi złotem i srebrem. Do tego czasu Hernando był najbardziej zaufanym porucznikiem swojego brata; innymi porucznikami byli Hernando de Soto i Sebastián de Benalcázar.

W tych dniach hiszpańscy konkwistadorzy słyszeli opowieści o wielkich bogactwach w świątyni Pachacamac, położonej stosunkowo blisko dzisiejszej Limy. Francisco Pizarro powierzył Hernando zadanie odnalezienia świątyni. Hernando i grupa jeźdźców znaleźli świątynię w trzy tygodnie, ale byli rozczarowani, gdy odkryli, że nie ma tam zbyt wiele złota. W drodze powrotnej Hernando przekonał Chalcuchimę, jednego z czołowych generałów Atahualpy, aby towarzyszył mu z powrotem do Cajamarca; w ten sposób Chalcuchima została schwytana, co zneutralizowało wielkie zagrożenie buntem.

W czerwcu 1533 r. Hiszpanie dorobili się ogromnej fortuny na złocie i srebrze, plądrując Inków; były to ilości metali szlachetnych, których wcześniej nie widziano. Wtedy to Hernando Pizarro na rozkaz królewskiego namiestnika udał się do Sewilli, aby przywieźć piątego reala, który stanowił udział korony w zyskach zdobywców: jedną piątą wszystkiego, co uzyskano. Wyjechał 13 czerwca 1533 r. i przybył do Hiszpanii 9 stycznia 1534 r. Król Karol V przyjął go osobiście i udzielił braciom Pizarro hojnych koncesji. Niektóre ze skarbów nie zostały jeszcze przetopione w celu wydobycia złota i srebra, a oryginalne dzieła sztuki Inków były przez jakiś czas wystawiane publicznie.

Hernando zwerbował więcej konkwistadorów i wrócił do Peru.

Chciwość zdobywców

W następnych latach Hernando nadal był najbardziej lojalnym porucznikiem swojego brata Francisco. W wyniku konfliktów w podziale łupów i podbitych ziem bracia Pizarro doszli do gwałtownej konfrontacji z Diego de Almagro, który był ważną częścią pierwszej wyprawy. A potem wybuchła wojna domowa między zwolennikami braci Pizarro i Diego de Almagro. W kwietniu 1537 Almagro zdobył Cuzco, gdzie przebywali Hernando i Gonzalo Pizarro. Gonzalo uciekł, a Hernando został później zwolniony w ramach negocjacji w celu zakończenia walk. Po raz kolejny Francisco wyznaczył Hernando delikatne zadanie, dając mu duży kontyngent armii konkwistadorów do walki z Almagro. Hernando pokonał Diego de Almagro w bitwie pod Salinas 26 kwietnia 1538 roku.

W kwietniu 1539 roku Hernando Pizarro wrócił do Hiszpanii, aby dostarczyć królewską piątkę koronie i złożyć wyjaśnienia w sprawie egzekucji Diego de Almagro, który był gubernatorem Nueva Toledo. Kiedy przybył do Hiszpanii, zaczęły się jego problemy z prawem, pogłębione brakiem pieniędzy, ponieważ duża część repatriowanych pieniędzy została zajęta. Almagristowie oskarżyli go o bycie przyczyną buntów Manco Cápaca i Diego de Almagro, a także o egzekucję Almagro.

Trzy miesiące później sytuacja Hernando pogorszyła się w wyniku zamordowania jego brata Franciszka w jego pałacu w Limie wraz z Francisco Martín de Alcántara (Juan Pizarro zginął już w walce w 1536 r., a Gonzalo Pizarro został stracony za zdradę korony hiszpańskiej w 1536 r. 1548). Korona uwięziła Hernando Pizarro, który spędził w więzieniu prawie dwie dekady, od 1540 do 1559; pierwsze lata w Madrycie, a resztę w zamku Medina del Campo.

20 kwietnia 1562 roku, po ponad dwóch dekadach procesów sądowych i apelacji, zapadł ostateczny wyrok, zmuszający go do zapłaty różnych odszkodowań, w tym 2000 dukatów na rzecz szpitali w Peru. W każdym razie Hernando miał uprzywilejowaną sytuację odosobnienia, która pozwalała mu zarządzać majątkiem, a nawet mieć kochanka. Hernando był egzekutorem swojego brata Francisco i zatrzymał większość łupów, poślubiając swoją siostrzenicę Franciscę, jedyną ocalałą córkę Francisco, z którą miał pięcioro dzieci. Król Felipe II uwolnił Hernando i przeniósł się z Franciszką do miasta Trujillo, gdzie zbudował pałac będący obecnie muzeum. Hernando Pizarro zmarł w 1578 roku.

Historyczne znaczenie Hernando Pizarro

Hernando Pizarro odegrał znaczącą rolę w dwóch wielkich wydarzeniach historycznych w Peru: podboju imperium Inków i brutalnych wojnach domowych między najeźdźcami. Jako prawa ręka swojego brata Francisco, Hernando pomógł braciom Pizarro stać się najpotężniejszą rodziną w Nowym Świecie w 1540 roku. Uważano go za najmilszego z braci Pizarro; z tego powodu został wysłany na dwór hiszpański, aby zapewnić przywileje rodzinie Pizarro. Miał lepsze stosunki z tubylcami peruwiańskimi niż jego bracia; Manco Inca, marionetkowy władca zainstalowany przez Hiszpanów, ufał Hernando Pizarro, chociaż gardził Gonzalo i Juanem Pizarro.

W wojnach domowych między konkwistadorami Hernando odniósł decydujące zwycięstwo nad Diego de Almagro, pokonując w ten sposób największego wroga rodu Pizarro. Egzekucja Almagro była prawdopodobnie błędem, ponieważ król podniósł Almagro do rangi szlachcica. Hernando zapłacił za swój błąd spędzając 20 lat w więzieniu.

Źródła

Konie Estebana Mira. Hernando Pizarro i utrwalenie jego linii. Nieznany testament z 1557 r. – CHDE Trujillo Historical Colloquiums of Extremadura, 2014.

Johna Hemminga. Podbój Inków. Księgi chleba, Londyn, 2004.

Thomasa C. Pattersona. Imperium Inków: tworzenie i rozpad państwa przedkapitalistycznego. Berg Publishers, Nowy Jork, 1991.