Tabla de Contenidos
W fikcji narracyjnej domniemany autor to obecność prawdziwego autora, który znajduje odzwierciedlenie w tekście i który czytelnik wnioskuje z lektury. Oprócz domniemanego autora istnieją również inne związane z nim koncepcje, w tym między innymi niejawny czytelnik, jawny autor , narrator i narrator.
Domniemany autor: pochodzenie i cechy
Definicja ukrytego autora według Wayne’a Bootha
Niemiecki filozof George Hegel (1770-1831) może być uważany za jednego z pierwszych, który w swojej książce The Phenomenology of Spirit (1807) odniósł się do koncepcji domniemanego autorstwa w ogólnym kontekście . Jednak koncepcja autora zawarta w fikcji literackiej pojawiła się jako taka w XX wieku.
Amerykański krytyk literacki Wayne C. Booth (1921-2005) był tym, który podkreślił znaczenie i cechy ukrytego autora w swojej książce The Rhetoric of Fiction , która została opublikowana w 1961 roku. Booth argumentował, że niezależnie od intencji lub znaczenia tekstu, autor był zawsze ukryty w swoim dziele. Nawet jeśli autor starał się być bezosobowy i obiektywny, czytelnik zawsze mógł wywnioskować, kto jest autorem sugerowanym w tekście.
Booth wymienił również domniemanego autora jako „oficjalnego skrybę” lub „wersję” rzeczywistego autora w dziele. Aby poczynić swoje obserwacje, oparł się na studiowaniu dzieł brytyjskiego pisarza Henry’ego Fieldinga: Joseph Andrews , Tom Jones i The Life and Death of the późno Jonathan Wild the Great . Analizując te prace, Booth potwierdził, że może istnieć kilku ukrytych autorów lub wersji tego samego prawdziwego autora.
Innym interesującym aspektem, który należy wziąć pod uwagę, jest to, że zawsze istnieje domniemany autor, nawet jeśli prawdziwym autorem jest jedna, dwie lub więcej osób.
Ukrytego autora można również zdefiniować jako obraz autora, który jest rzutowany w tekście i który czytelnik komponuje z tego, co czyta. Jest to „wirtualny” autor, który w każdym z dzieł prawdziwego autora może być inny. Podobnie domniemany autor ustanawia normy tekstu i dokonuje różnych osądów, które mogą, ale nie muszą, zgadzać się ze świadomą opinią lub filozofią prawdziwego autora. Ponadto domniemany autor jest widoczny w stylu i technikach stosowanych przez pisarza.
Inną godną uwagi cechą jest to, że domniemany autor jest zawsze obecny w tekście i mimowolnie ujawnia podmiotowość i indywidualność prawdziwego autora.
Koncepcja ukrytego autora według Seymoura Chatmana
Amerykański krytyk literacki Seymour Chatman (1928-2015) również wniósł wkład w koncepcję ukrytego autora. W swojej książce History and Discourse: Narrative Structure in Fiction and Film , opublikowanej w 1978 roku, stworzył diagram wyjaśniający różne elementy struktury narracyjnej dzieła beletrystycznego:
Prawdziwy autor → [Ukryty autor → (Narrator) → (Narrator) → Niejawny czytelnik] → Prawdziwy czytelnik
Ustalił w ten sposób istnienie różnych uczestników narracji. Faktycznym autorem i faktycznym czytelnikiem są ludzie z krwi i kości, odpowiednio, którzy piszą i czytają tę historię. Domniemany autor to obraz autora, który czytelnik buduje na podstawie tego, co czyta. Narrator jest głosem, który opowiada historię, a narrator jest odbiorcą tej historii. Domniemany czytelnik to obraz rzeczywistego czytelnika, dla którego domniemany autor pisze tekst.
Na tym schemacie domniemany autor i domniemany czytelnik są niezbędni, ale narrator i narrator są opcjonalni. Prawdziwy autor i prawdziwy czytelnik, choć są nieodzowni dla narracji, znajdują się poza nią.
Inne definicje ukrytego autora
Obecnie koncepcja ukrytego autora jest analizowana z innych perspektyw. Na przykład brytyjska krytyk literacki Kathleen Tillotson (1906-2001) nazwała domniemanego autora „drugim ja”. Francuski teoretyk literatury Gérard Genette (1930-2018) odzyskał te koncepcje i rozwinął swoją teorię dotyczącą narratorów. Podobnie włączył między innymi terminy „fokalizacja”, „diegeza”, „narrator heterodiegetyczny” i „narrator homodiegetyczny”.
Koncepcja targetowania firmy Gennete dzieli się z kolei na kilka faz. Pierwszym z nich jest zero targeting, gdzie domniemany autor jest wszechwiedzący, wszystkowidzący i wszechwiedzący. W ujęciu wewnętrznym domniemany autor jest postacią w narracji, która komunikuje się poprzez monologi i której wiedza jest wybiórcza lub ograniczona. W skupieniu wewnętrznym autorka obiektywnie mówi o zewnętrznych aspektach postaci.
W swojej pracy The implicit Author and the unreliable narrator (2011) profesor filologii angielskiej na Uniwersytecie w Saragossie, José Ángel García Landa, definiuje ukrytego autora w następujący sposób:
[…] autor utekstualizowany, czyli obraz autora rzutowany przez określone dzieło lub ten, który prześwituje podczas lektury dzieła, oparty na jego sądach intelektualnych i etycznych, stanowiskach wobec postaci i działań, konstruowaniu fabuła, założenia, które wyprowadzamy z tekstu itp.
Różnica między autorem niejawnym a autorem jawnym
Zdarzają się przypadki, w których prawdziwy autor decyduje się na wyraźne zaznaczenie swojej obecności w narracji. Możesz to zrobić za pomocą przedmowy, przypisów lub podziękowań. Ponadto autor może wyrazić się wprost poprzez postać lub jako narrator.
Główną różnicą między autorem ukrytym a autorem jawnym jest właśnie ich obecność w tekście. Chociaż domniemany autor jest zawsze obecny, jawny autor nie zawsze pojawia się w pracy. Co więcej, wyraźne pojawienie się autora jest zamierzone, ponieważ rzeczywisty autor decyduje się na włączenie swojego udziału. Zamiast tego domniemany autor jest odzwierciedlony w tekście, mimo że rzeczywisty autor nie ma takiego zamiaru.
Ponadto obecność jawnego autora przyczynia się do tworzenia obrazu, jaki czytelnik tworzy o autorze rzeczywistym, a także pozwala poznać więcej cech autora ukrytego.
Różnica między domniemanym autorem a podejrzanym narratorem
Domniemany autor różni się także od narratora. Narrator jest głosem, który opowiada historię, ale domniemany autor, jak wspomniano powyżej, jest obrazem prawdziwego autora, który czytelnik buduje podczas czytania tekstu.
Narrator może być godny zaufania lub podejrzliwy (zwany także niewiarygodnym). Rzetelny narrator to ten, który obiektywnie opisuje poczynania. Zamiast tego nierzetelny narrator ukrywa to, co wie, podaje sprzeczne informacje, kłamie lub wprowadza czytelnika w błąd. Nierzetelny narrator nie mówi ani nie działa zgodnie z regułami dzieła, które ustanawia domniemany autor. W rzeczywistości jest to sprzeczne z tym, a czytelnik musi zwrócić większą uwagę, aby zrozumieć pełne znaczenie.
Na ogół niewiarygodny narrator występuje w pierwszej lub trzeciej osobie. Typowy przykład niewiarygodnego narratora można zobaczyć w powieści Agathy Christie Zabójstwo Rogera Ackroyda (1926).
Bibliografia
- Pérez-Bustamante Mourier, AS (2007, 1 lutego). Literatura dla początkujących (III). O domniemanym autorze . Instytut Cervantesa. Dostępne pod adresem: https://cvc.cervantes.es/el_rinconete/anteriores/febrero_07/01022007_02.htm
- Kraina Literatury. (2009, 17 listopada). Autor . Dostępne pod adresem: https://literatulandia.wordpress.com/2009/11/17/12-el-autor/
- Rodríguez Rivero, M. (2004, 1 lutego). Niewiarygodny narrator . Magazyn książek. Dostępne pod adresem: https://www.revistadelibros.com/el-narrador-no-fiable/
- Garcia Landa, JA (2011). Domniemany autor i niewiarygodny narrator. Uniwersytet w Saragossie. Dostępne pod adresem: https://www.researchgate.net/publication/256011276_El_autor_implicito_y_el_narrador_no_fiable-segun_nuestro_punto_de_vista
